پسرم حرف گوش نمیده
پسرم حرف گوش نمیده
چرا پسرم حرف گوش نمیده؟
تا به حال صدبار به پسرم گفتم که بعد از مدرسه لباسات را سرجاشون قرار بده ولی انگار نه انگار که بهش میگم…
این جملات و نظایر آن را بارها از والدین شنیده ام که پسرم حرف گوش نمیده گویی به یک مسئله طبیعی تبدیل شده است
شاید برای شما به عنوان والدین بارها پیش آمده باشد که به فرزند خود گفته باشید کاری را انجام دهد ولی هیچ وقت نشده که این گفتن شما تنهایک بار باشد و همیشه مجبورید حرف های خود را برای ده ها بار تکرار کنید
بیایید یک نمونه را با هم بررسی کنیم
علی 9 ساله دارد و کلاس سوم ابتدایی می باشد وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد در را باز می کند و کیف و لباس هایش را در می آورد و درحالی که با جالباسی فاصله زیادی ندارد آن ها را روی زمین می اندازد و به مادرش می گوید مامان چی داریم!!!
مادرش که مشغول پخت غذا است وقتی ملاحضه می کند که علی لباس هایش را نامرتب روی زمین پرت کرده و در جالباسی قرار نداده،پس با فریاد می گوید که علی چندبار بهت بگم که لباسات رو روی جالباسی بگذاری…
علی هم با حالت کاملا بی میل لباس هایش را روی جالباسی قرار می دهد و زیر لب می گوید نمی دونم.خیییلی…
روز بعد،علی از مدرسه به خانه باز می گردد و دقیقا مانند روز قبل لباس هایش را پس از بیرون آوردن از تن خود روی زمین می اندازد…
و همزمان که لباس هایش را کف زمین ریخته است می گوید سلام مامان!!!
مادر که این بار کنار در ایستاده است برای این که فرزندش این رفتار را تکرار نکند چند بار دیگر باید به او یاداوری کند؟؟؟
او از کلاس اول ابتدایی همیشه این رفتار را به علی گوشزد کرده است و حالا پس از صدها بار تکرار باز هم شاهد انجام آن می باشد…
شگفت انگیز جایی است که علی در مدرسه بسیار منضبط می باشد و همیشه لباس هایش را در جای مناسب قرار می دهد حتی زمان ورزش کردن لباس هایش را در کمدش که در مدرسه است قرار می دهد
و جالب اینجاست که تغریبا بسیاری از کسانی که لباس های خود را در خانه مرتب در جالباسی قرار نمی دهند در مدرسه یا مهمانی بدون درنگ لباس هایشان را در چوب لباسی قرار می دهند…
به راستی مشکل از کجاست؟
آیا سبک تربیتی والدین مشکل دارد که می گویند پسرم حرف گوش نمیده یا این رفتار کاملا طبیعی است…؟
این داستان ها را نقل کردم که نمونه ای بسیار کوچک از پدیده ای می باشد که درباره تمام کودکان و حتی بزرگسالان صادق می باشد
هر کدام از ما در واقع دو شیوه رفتاری کاملا متفاوت داریم که گویی دارای دو خود کاملا مجزا هستیم…
یکی از آن ها،خودی است که در خانه آن را نشان می دهیم و اسم آن را خود کودکانه نامیده ام زیرا این خود باید در همین لحظه تغذیه شود و تحمل آن برای فشار و اضطراب صفر می باشد
خود کودکانه با لوس شدن،در هم پاشیدن،استراحت کردن و جذب کردن همه چیزهای خوب تغذیه می شود
وعده غذایی خود کودکانه با لم دادن روی مبل و قرار دادن گوشی هایی که راه شنیدن هر صدای ناخواسته ای را می بندند کامل می شود
خود کودکانه زمانی که مجبور می شود کاری را انجام دهد که دوست ندارد،ناراحت می شود
خود کودکانه می تواند دوست داشتنی و خوب باشد ولی وقتی از اون خواسته می شود فشاری را تحمل کند یا کاری بر خلاف میلش انجام دهد،کج خلق و نق نقو می شود.
نوعی دیگری از خود نیز وجود دارد که به نام خود بالغانه نامیده می شود
این نوع از خود بیشتر در بیرون از خانه خود را نشان می دهد و برخلاف همتای کودکش مایل است کار کند ناراحتی و فشار را تحمل کند و صبور و خود دار است
این نوع از خود خوش گذرانی را به تاخیر می اندازد و هدفمند است
در اینجا خود کودکانه علی لباس هایش را روی زمین پرت می کند ولی خود بالغانه او در مدرسه منضبط است و لباس ها و وسائلش را در جای مناسب قرار می دهد
خود کودکانه بدون هیچ تنوعی در افراد در طول عمرشان همه شبیه یکدیگر هستند ولی خود بالغانه رشد می کند و به تدریج،اختیار عملکرد روزانه و این که کجا و چه وقت کودک باشد را بیشتر و بهتر در دست می گیرد
ولی خود کودکانه هرگز تغییر نمی کند و مشکل پسرم حرف گوش نمیده بوجود می آید
حالا با این نکات می توانیم بفهمیم چرا فرزندان حرف والدین را گوش نمی دهند زیرا خود کودکانه آنها در مواجهه با والدی که حرفش را گوش نمی دهند بروز می کند.
ولی واقعا روش مقابله با خودکودکانه چیست و کارکرد آن چگونه است که در نوشتار بعدی به آن می پردازیم
امیدوارم همیشه مراقب میوه زندگیتون باشید…
